Sabah Kahvesi İçerken Dökülen Düşünceler

Günaydııınn :) Saat 11'de kalkınca haliyle yeni kahvaltı yapmış oluyorsunuz  ve French Press'te demlenen kahvenizi yeni yudumlamaya başlıyorsunuz. Fotoğrafı sıklıkla kahve veya çay keyfi yaptığım balkonumda çektim. Şimdi içeride ben bu yazıyı yazarken bana eşlik ediyor. İyi kahve arayışında olanlar için tavsiyede de bulunabilirim. Bu Tchibo'nun orta-sert kıvamında olan kahvesi, beğenerek içiyorum. Sert olanlarda sanki bir yanık tadı oluyor, sevmiyorum.

Bu yazımda ne yazacağımı planlamadım aslında önceden ama bir kişisel gelişim yazısı okumuştum, tam yazı da değil, instagram'da paylaşılan bir fotoğraf ve kısa kısa cümleler. Bu konuyla ilgili düşüncelerimi yazabilirim. 

Bu ara hazır kişisel gelişim üzerine bir iki yazı yazmışken yine böyle bir konu üzerinden gidelim...

Bu paylaşımda birarada yaşayan insanları yani toplumu bir kibrit kutusundaki kibritlere benzetiyor. Kibritlerin hepsi aynı gibi görünüyor değil mi? Ama hepsi birbirinden farklı. Bir bilim müzesindeki sergide okumuştum %99 insanların DNA'ları birbiriyle aynıdır. Yani kabul etmek istemiyor olabiliriz ama tüm insanlık birbirine benziyor. Tabiiki nüans farklılıklarımız da var. İşte biz bu hayat döngüsü içinde bir kibrit çöpü gibi yana yana yaş alırız, olgunlaşırız. Kimi kibrit çöpü bir amaca hizmet etmek için yanar, kimisi de amaçsız tüketir ömrünü. Kimi yanarak zarar verir çevresine, kimi yanmaya başlayınca kutudaki tüm kibritleri de tutuşturur... Kimileri öyle incedir ki, hiç yanmaz diye düşünürsünüz ama en iyi onlar yanar. Bazıları da öyle kalındir ki, yanınca hiç sönmez zannedersiniz ama alev bile almadan ucundaki yanıcı madde bitince sönüverir. Binlerce kibrit çöpü bir ağaçtan çıkar da biri yeter koca ormanı yakmaya... Bazı kibrit çöpleri kutuda aykırı bir şekilde diğer yöne bakar, kutu açıldığında ilk önce onlar farkedilir ve ilk onlar yanar. Bir de en üsttekiler, onlar da erken den yanar. 

Hayat akarken, kibrit çöpü karar vermez, nasıl ve neden yanacağına ama insan toplumdaki yolunu kendi çizebilir, kader izin verdiği ölçüde...

Fiziğin Tao'su diye bir kitap okuyorum, basılı bulunmuyor ama internetten indirebiliyorsunuz. Orada şöyle bir paragraf var daha kitabın başlarında ve beni çok etkiledi "Herbir yol, sadece bir yoldur. Kalbimiz, bize bu yolu terketmemizi söylerse, bizi buna uymaktan kimse alıkoyamaz... Bu nedenle her yola dikkatlice ve yakından bir bakıver. Bu yolu gerekli gördüğün kadar kullan. Ama bir süre sonra kendine (yanlızca kendine) şu soruyu sor: "Bu yolun kalbi var mı? Eğer bu yolun bir kalbi varsa, bu iyi bir yoldur. Yok eğer bu yolun bir kalbi yoksa, o zaman bu gereksiz bir yoldur."

Yaptığımız işi sevmek önemli ama mantığımıza da yatması da çok önemli. Şöyle bir söz okumuştum bir yerde ve zaman zaman yaptığım işlerde aklımdan geçiririm. "Sevgiyle mühürlenmiş bir düşünceyi hiçbir güç yenemez." Sağlam temellere dayanan severek yaptığınız işlerde hiç kimse önünüze geçemez :) Mutlu pazarlar...