HAC - (ve yine) Paulo Coelho

Ramazan ayı huzur, barış ve paylaşma ayıdır. Dargınlar barışır, kutsaldır yani. Ama televizyon haberlerini izledikçe gördüğüm yaşanan kavga, gürültü, çatışmalar bu ayda da değişmiyor malesef, üzücü... Bir de oruç ayıdır tabi, bazıları hasta olmasına rağmen orucundan vazgeçmez, ilacını almaz. Vücuduna zarar vermek bana sevap değil, günah geliyor. İbadet edilecekse de içten gelmeli, aşkla yapılmalı bence. "Ay yine namaz vakti geldi" diye düşünüp namaz kılınacaksa kılmayalım daha iyi, ya da "İftara filanca saat kaldı, çabuk geçsin" diye saatler, dakikalar sayılacaksa da tutulmasın bence oruç.

Gelelim Paulo Coelho'nun Hac romanına... İslamiyet, Hz. Muhammed'in Mekke'den Medine'ye göç edişi gibi, tüm inananların ömürlerinde en az bir kez Kabe'yi ziyaret etmelerini gerektirir ya, Hıristiyanlar da birinci bin yılda üç yolu kutsal sayıyorlardı. Bu yolları aşanların kutsandığına ve günahlarının bağışlandığına inanılıyordu. Birinci yol, Aziz Petrus'un Roma'daki mezarına giden yol. İkinci yol, Hz. İsa'nın Kudüs'teki Kutsal Kabrine giden yoldu. Fransa'nın Saint-Jean-Pied-de-Port kenti ile İspanya'daki Santiago de Compostela Katedrali arasındaki yedi yüz kilometrelik üçüncü yolu ise bugün bile mistikler, sofular ve araştırmacılar yayan gidiyorlar. Burada romanın baş kahramanı yine kendisi olan yazar Santiago Yolu'nun yürüyerek katediyor. Yürüyüş esnasında bulmak istediği bir kılıç var ve Tapınak Şövalyeleri'nden biri O'na rehberlik ediyor. Ayrıntıları merak ediyorsanız kitabı okuyun, ben tüm merakı burada gidermeyeyim :))

Aspendos - Antalya

Romandan bazı alıntılara yer vereyim istiyorum: ... "Bizi kutsal ruhla birleştiren kutsal metinlerin yüzlerce, binlerce kez okunması değil, bu coşkunun ta kendisi. Sonuçta insanı insan kılan, varoluşun gizemi konusunda durmaksızın geliştirdiği kuramlar değil, yazgısını yerine getirmeye karar vermesi." ...

... " Yürekten savaş, hayallerimiz uğruna verilen savaştır. Gençken ve hayallerimiz yüreğimizde ilk kez tüm güçleriyle patladığında çok cesuruzdur; ama henüz nasıl savaşılacağını öğrenmemişizdir. Büyük bir çaba göstererek nasıl savaşılacağını öğreniriz, ama o zaman da artık savaşa girecek cesareti kendimizde bulamayız. O yüzden kendimize yönelir ve içimizde savaşırız. Kendimizin en kötü düşmanı olur, çıkarız. Hayallerimizin çocukça olduğunu, gerçekleştirilemeyecek kadar zor olduğunu, ya da hayatı yeterince tanımaktan korktuğumuz için hayallerimizi öldürürüz. 

Hayallerimizi öldürdüğümüzün ilk belirtisi vakitsizliktir. Hayatımda tanıdığım en işi başından aşkın insanlar, her zaman herşeyi yapmaya vakit bulmuşlardır. Hiç birşey yapmayanlar ise her zaman yorgundurlar ve yapmaları istenen azıcık işle bile hiç ilgilenmezler. Durmadan günün çok kısa olduğundan yakınırlar. Aslında yürekten savaş vermekten korkarlar. 

Hayallerimizin ölmesinin ikinci belirtisi sınırlılıklarımızda yatar. Hayatı büyük bir serüven olarak görmek istemediğimiz için, hayattan pek az şey beklemekle bilgece, hakça ve doğru davrandığımızı düşünmeye başlarız. Günlük yaşamımızı kuşatan duvarların ötesine baktığımızda kırılan mızrakların sesini işitir, toz ve terin kokusunu duyar, büyük yenilgileri ve savaşçıların gözlerindeki yangını görürüz. Ama savaşa girenlerin yüreklerindeki sevinci, büyük hazzı asla görmeyiz. Onların gözünde zafer de, yenilgi de önemli değildir; önemli olan, yanlızca yürekten savaşıyor olmalarıdır.

Ve son olarak, hayallerimizin yokolup gitmesinin üçüncü belirtisi huzurdur. Hayat bir pazar günü öğlden sonrasına döner; büyük şeyler istemez oluruz, vermeye razı olduğumuzdan daha fazlasını istememeye başlarız. Bu durumda kendimizin olgunlaşmış olduğunu düşünürüz; gençlik düşlemlerimizi bir yana bırakır, kişisel ve profesyonel başarının peşine düşeriz. Yaşıtlarımızın hala hayattan beklediği birşeyler olduğunu söylemeleri karşısında şaşkınlığa uğrarız. Ama aslında yüreğimizin derinlerinde biliriz ki; hayallerimiz uğruna savaşmaktan vazgeçmiş, yürekten savaş vermekten kaçmışızdır. 

Hayal etmekten asla vazgeçmemelisin. Hayaller ruhun besinidir, tıpkı yemeğin bedeni beslediği gibi. Hayatımızda birçok kez hayallerimizin paramparça olduğuna, isteklerimizin yerine gelmediğine tanık oluruz, ama hayal kurmayı bırakmamamız gerekir. Bırakırsak, ruhumuz ölür." ...